Ik begin vandaag met een raadsel : Hoe krijg je ruim 23.000 mensen op een vlotte manier van de linkeroever naar de rechteroever in Antwerpen ? Weten jullie het niet ? Troost u, de organisatoren van de Antwerp 10 miles weten het ook niet. Maar ik loop weer vooruit op de feiten.

Ik zal beginnen met het begin. Omdat er zoveel mensen werden verwacht nam ik om kwart over twaalf in Herentals de trein naar Antwerpen. Op het perron stonden al een paar collega’s. In Antwerpen aangekomen dan tram 2 genomen richting linkeroever. Helaas was ik niet de enige die op dat idee gekomen was. Het waren Japanse toestanden, ge kent dat wel, de mensen met een schoenlepel op de tram duwen. Blogger Julie kon er net niet bij op … Sorry Julie !

Op linkeroever aangekomen kwam ik al snel ING-Roparunners Kristof en Filip tegen. Sportzak afgegeven en dan stilaan naar de start. Daar zag ik VIVIUM Roparunner Werner staan, samen met Jef die vorig jaar nog met ons had deelgenomen aan de Roparun.

Gelukkig stonden we in de schaduw van een boom want het begon al behoorlijk warm te worden. ’t Is trouwens toch wel indrukwekkend om te zien … ruim 15.000 lopers op een hoopje. Om 15u werden dan de wedstrijdlopers en de BV’s op gang geschoten en 5 minuten later was het onze beurt. Ik liet mijn collega’s al snel gaan, het zou ook zonder hen al lastig genoeg worden. Sommige lopers wilden de aankomst van de Amstel Gold Race nog zien denk ik want iedereen die in de weg liep moest eraan geloven. Net vóór we linksaf sloegen om naar de Kennedytunnel te lopen heb ik zelfs gezien dat er iemand gewoon onderuit werd gelopen, niet te geloven maar toch waar. Ondertussen had ik zelf wel Geert Hoste voorbijgestoken.

Dan begon de klim naar de Kennedytunnel waar ik voorbij werd gelopen door Yannick, de zoon van mijn "vaste" fietsbegeleidster Carine (hij heeft maar 1u23 nodig gehad, proficiat Yannick !). Gisteren met de auto leek dat stuk  trouwens niet zo stijl. Toen kwam het eerste hoogtepunt : de Kennedytunnel. Een heel mooi zicht … heel die tunnel gevuld met lopers die dan nog sneller gingen dan al die auto’s in die andere koker. Daar stelde ik ook vast dat ik iets vergeten was. Ik had de "autostop" functie van mijn Garmin niet afgezet. De timer stopte dan ook automatisch en zou dat ook in de volgende tunnels doen. Ik zit dan ook met enkele gaten in mijn parcours en vooral in mijn gelopen tijd.

Na de Kennedytunnel kwam dan de klim naar het Justitiepaleis. Daar kwam dan weer de volgende tunnel, dus weer naar beneden en terug naar omhoog. Gelukkig kwam iets later de eerste bevoorrading. Die was meer dan welkom want het was ondertussen heel warm geworden. Even moest ik denken aan voedseldroppings in hongergebieden want er werd bijna gevochten voor een flesje water.

De route ging dan verder naar de Gedempte Zuiderdokken en via de kaaien naar de Grote Markt en de Meir. Dan ging het via de Italiëlei en de Paardenmarkt naar de Waaslandtunnel. In die Waaslandtunnel werd duidelijk dat de omstandigheden zwaar waren geweest en misschien ook dat sommigen zich een beetje overschat hadden want het was daar een slachtveld. Her en der lagen of zaten lopers die medische assistentie nodig hadden. Het tweede stuk van de Konijnenpijp gaat dan ook flink omhoog maar ik heb het zonder al teveel problemen overleeft. Na 1u50 kon ik dan eindelijk over de finish lopen.

De bagageverdeling ging behoorlijk vlotjes, zeker in vergelijking met vorig jaar al moesten we dit nu in de regen doen terwijl het vorig jaar tropisch warm was. Ik had wel het geluk van een privé-kleedkamer te hebben. De tenten waar de sportzakken van de 5km lopers stonden waren immers leeg.

En dan kwam het moeilijkste van de dag … terug op rechteroever geraken. Aan het metro station stonden ze tot boven aan te schuiven. De voetgangerstunnel leek me dan ook een goed alternatief al was het daar ook aanschuiven. Zo kon ik al oefenen voor de Roparun want dan passeren we daar ook. Na een flinke wandeling kwam ik dan aan in Antwerpen Centraal … 4 minuten te laat voor mijn trein. Dat betekende dan ook 50 minuten wachten op de volgende. Ik ben dan maar calorietjes gaan bijtanken bij McDonalds. Dat had ik wel verdiend.

Bij thuiskomst zaten er dus inderdaad "gaten" in mijn Garmin maar gelukkig heeft MotionBased ze hersteld zodat ik toch nog wat cijfers en een prentje kan tonen.

Nog 21 dagen te gaan vóór de Roparun.

Vanmorgen om 8u stond ik al klaar aan de Carpoolparking in Grobbendonk waar Eric me zou oppikken op weg naar de laatste grote Roparunmeeting in Rotterdam Ahoy. Bij de vorige meeting waren we nog ingedeeld bij het namiddaggedeelte. Deze keer moesten we naar de voormiddagsessie.

Niet zo handig wanneer je weet dat we gisteren allebei naar een feestje moesten, hij naar een privé-feestje, ik naar het grote "integratiefeest" van de groep P&V waartoe we behoren sinds we vorig jaar verkocht werden en VIVIUM geworden zijn. Gelukkig voor mij viel dat feestje tegen (vreselijke muziek tijdens het eten, afschuwelijke muziek na het eten) en was ik toch nog vóór middernacht thuis.

Onderweg naar Ahoy wel een beetje verkeerd gereden maar erg is dat niet want we waren toch nog op tijd en wij hoeven tijdens de Roparun geen kaart te lezen 😉

Ook de teamgenoten van vorig jaar, Kees (ING Life) en Patrick (AVT Meeuwen-Gruitrode) waren aanwezig. De meeste informatie die gegeven werd kenden we nog van vorige deelnames. De rest zouden we ook van de website kunnen halen. Waarom dan nog naar ginder rijden ? Omdat we er in de eerste plaats de stickers kregen die we op onze wagens moeten kleven en zonder stickers op de wagens geen Roparun. In de tweede plaats omdat we er onze tegoedbonnen kregen voor de gratis spaghetti in Parijs (helaas enkel voor de lopers gratis) en voor de medailles in Rotterdam (ook enkel voor de lopers). En last but not least natuurlijk voor de Roparunsfeer.

Toen Eric me rond half twee terug aan mijn auto had afgezet ben ik dan nog even teruggereden naar Antwerpen om mijn nummer voor morgen af te halen. Dan is dat alvast van de baan en moet ik me daar geen zorgen meer over maken. Nu enkel nog zorgen dat ik hem morgen niet vergeet. Ik ben benieuwd wat het zal worden. ’t Is de eerste keer dat ik aan zo’n grote massaloop meedoe (14.000 lopers …) en dan nog door de Kennedytunnel lopen. Het gemiddeld aantal deelnemers van vorige joggings zal zo tussen 500 en 1000 gelegen hebben. Nu alleen maar hopen dat het weer wat meezit. Persoonlijk hoop ik dat we het weer van vandaag hebben : bewolkt, niet te warm en een heel zachte regen. Ik besef wel dat de kans nu groot is dat ik 13.999 lopers tegen me in het harnas jaag maar ja, ik hou nu eenmaal niet van warm en zonnig weer. Aan al die mensen : mijn excuses en succes morgen !

Neen, dit wordt geen voorbeschouwing op het Eurovisie Songfestival 2008. Ik heb het gewoon over mijn vakantiebestemming.

De bedoeling was immers om een vijftiendaagse reis langs de Noorse fjorden en gletsjers te maken. Het duurde al verdacht lang eer ik een bevestiging van de reisbestelling kreeg. Dat vonden ze ook in mijn reisbureau. Het pakketje dat ik bestelde bevatte ook een overtocht van Kiel naar Göteborg op de heenreis en van Oslo naar Kiel op de terugreis.

Nu stond er in de reiscatalogus wel een rare omschrijving namelijk "Single kamer wordt enkel geboekt voor de hotelovernachtingen.De wagen en de hutten worden gedeeld met de andere inzittenden." Dat van de hutten begreep ik nog wel, dat van de wagen niet echt. Ik had wel gevraagd wat het meer zou kosten voor het "alleengebruik" van de hut aan boord. Dat zou een kleine 200 euro kosten, vrij veel geld maar dat zou ik er wel voor over hebben.

Vandaag kwam er dan telefoon van het reisbureau. De touroperator had zich vergist. Wanneer je de overtocht op je eentje maakt kost het 500 euro extra en geen 200 euro. Je moet dus ook extra betalen omdat je alleen in je auto zit ! Hoe het komt dat een auto waar maar 1 persoon inzit meer kost dan een auto waar 2 personen inzitten blijft me een raadsel maar 500 euro was me toch teveel. Bovendien waren de geboekte hotels niet de hotels uit de brochure. De touroperator gaf toe dat de brochure niet echt duidelijk was en zou geen kosten vragen voor een annulatie.

En een annulatie is het geworden. Voor die 500 euro die ik extra zou moeten betalen vaar ik met P&O heen en terug van Zeebrugge naar Hull, inclusief wagen, alleengebruik van een kajuit (met douche en toilet), tweemaal avondmaal (à volonté) en tweemaal ontbijt (à volonté) en dan heb ik nog meer dan genoeg zakgeld over.

Ik trek dan ook zoals gebruikelijk naar mijn geliefde Britse Eilanden en niet naar het land van elanden en trollen. Welke streek het wordt is me op dit moment nog niet duidelijk, dat zal afhangen van de beschikbare hotels in de brochure. Het is wel een hele tijd geleden dat ik nog eens naar de Lake District ben geweest dus dat wordt een grote kanshebber. Dat kan ik dan combineren met de Yorkshire Dales en de North York Moors. Northumberland en Hadrian’s Wall zijn dan ook niet veraf. Bovendien heeft de Britse pond in jaren niet zo laag gestaan als nu dus … Great Britain … here we come !

Voor de ervaren lopers zal het misschien niet zoveel betekenen maar ik heb vandaag snelheidsrecords gebroken.

Deze middag mijn enige training van deze week afgewerkt. Rond kwart voor twaalf vertrokken richting Nachtegalenpark om vandaar via het Park Den Brandt terug naar ’t werk te lopen … een totale afstand van 6,50km.

De eerste kilometer ging vlot namelijk 5:34 min/km. De tweede en de derde kilometer gingen ongeveer aan hetzelfde tempo. Op dat moment was ik ter hoogte van de piste in het Nachtegalenpark. Ik heb dan ook geprobeerd om één rondje van 400 meter te versnellen en zelfs dat lukte behoorlijk (de derde kilometer + het rondje afgelegd aan een tempo van 5:31 min/km). Ook tijdens de oversteek naar Den Brandt en het "kleine rondje" in het park zakte het tempo een beetje (maar het bleef onder de 6 minuten). Misschien had het iets te maken met die wandelende boom die ik moest ontwijken, een boom die Peter Loridon bleek te zijn (toch ne serieus grote vent zunne). De weg terug naar ’t werk ging iets rustiger maar naar het einde toe was er dan toch weer een (heel) kleine versnelling mogelijk.

Eindresultaat : 6,50 km op 37:31 minuten wat neer komt op een gemiddelde snelheid van 10,4 km/u. Zoals ik al zei … voor de ervaren lopers is dat een peuleschil maar zelf ben ik er toch heel blij mee, vooral met die eerste 3,5 km.

Uiteraard zal het me nog niet lukken om zo’n tempo gedurende bijvoorbeeld de 10 miles aan te houden. Het geeft me in ieder geval wel "ne goeie moral" voor de Roparun.

Vanaf volgend week schakel ik dan nog even over op twee trainingen tijdens de week en tijdens de weekends een iets langere training of jogging … nog 24 dagen !

De cijfers (’t zijn wel eigenaardige afstanden maar ik was vergeten de "autoronde" aan te zetten)

Nog 25 dagen aftellen en dan is het zover … Pinksterweekend dus ook Roparunweekend.

Het komt nu toch wel heel dichtbij. We zijn dan ook volop bezig met het voorbereiden van onze laatste inzamelacties. Voor onze Brusselse collega’s plannen we volgende week nog een wafelverkoop. Dat zal, om praktische redenen, helaas de enige actie zijn die we in Brussel organiseren. De collega’s zitten daar immers verspreid over twee gebouwen, één gebouw in de buurt van "de cinquantenaire" en één gebouw in de buurt van "den botanique". Komende vrijdag gaan we nog wel wat reclame maken voor die actie tijdens ons grote integratiefeest (een feestavond voor alle medewerkers van P & V en "Old" en "New" VIVIUM).

Tijdens de week vóór de Roparun houden we in Antwerpen dan nog een grote tombola. Het wordt een "enveloppen-tombola" zodat iedereen direct weet of ze al dan niet prijs hebben. We voorzien 200 prijzen, ons aangeboden door onder andere VIVIUM, TOYOTA en ALMA-GB. We hopen 2.000 enveloppen te verkopen aan 1 euro per stuk.

Maar vóór het zover is moet er toch nog wat gelopen worden. Morgenmiddag bijvoorbeeld wanneer ik de parken in de buurt nog eens onveilig ga maken. Volgende zondag bijvoorbeeld wanneer ik samen met een 14.000 andere joggers de 10 mijl van Antwerpen ga lopen. Ook VIVIUM-roparunners Cindy en Werner zijn ingeschreven terwijl Stef zich aan de marathon gaat wagen.

Voor mij wordt het wel een speciale dag aangezien ik daar de eerste verjaardag van mijn allereerste wedstrijd vier. Op 22 april 2007 heb ik immers mijn Start-to-Run cursus afgesloten met de Short Run over 5km (die er maar 4,7 of 4,8 bleken te zijn, afhankelijk van de bron). Dat was dus de allereerste keer dat ik langer dan 30 minuten aan één stuk door heb gelopen (34:06 om precies te zijn).

Eigenlijk zou ik dus weer de 5km moeten doen om mijn progressie na 1 jaar te bekijken maar het worden dus de 10 miles zodat ik net als Geert Hoste door de Kennedytunnel mag lopen. Mocht iemand tussen die 14.000 lopers startnummer 1034 herkennen … dat ben ik dus.

Vandaag zal ik het eens niet over de roparun hebben maar wel over de verzamelingen.

Deze stripcollectie is de afgelopen dagen met 13 verhalen uitgebreid. Een bezoek aan een rommelmarkt op zaterdag leverde al 11 stuks op waaronder vijf verhalen door Arthur Berckmans, beter gekend als Berck.

Berck is vooral bekend als tekenaar van Sammy. Daarnaast heeft hij echter ook reeksen zoals Pechvogel, Mulligan en Hansje getekend. Het is vooral uit de reeks Hansjedat ik een aantal albums heb aangekocht. Het zijn zo van die typische verhalen uit de jaren ’60-’70 en ze hebben die fantastische oude papiergeur waarover ik het een tijdje geleden al eens heb gehad.

Ook de Coca-Cola-auto verzameling mag binnenkort een uitbreiding verwachten. Gisteren namelijk op Ebay een mooi exemplaar gekocht. Het is een Nascar-vrachtwagen (38 cm lang) met daarop een afbeelding van de 8 Coca-Cola rijders in de Nascar. In de vrachtwagen zit dan nog een Nascar-racewagen.

De traditie wil dat er ongeveer een maand vóór de Roparun een lange duurloop van om en bij 30km wordt gelopen. De afgelopen drie jaar werd hiervoor het Diamantpad door de Antwerpse Kempen gekozen. Dit jaar zijn we op uitnodiging van onze Brusselse ex-collega’s naar Gent getrokken waar Kristof een route van 31,7km had uitgestippeld.

De weersvoorspellingen beloofden weinig goeds, al waren ze sinds gisteren al wel iets minder slecht. Op weg naar Gent nog even een omweg via Itegem om mijn "privé-begeleider" Carine op te pikken die ondanks een geblesseerde schouder toch zou meefietsen. Onderweg vielen al de eerste buien. Echt motiverend is dat niet maar ja, wat kan je ertegen doen ? Niets.

Zoals gewoonlijk was ik weer veel te vroeg op de afspraak aan het Eddy Merckx Wielercentrum. Dat gaf me wel voldoende tijd om de fiets klaar te maken en nog een paar bananen te verorberen.

Om 10u was iedereen aanwezig en een paar minuten later waren we weg. Het duurde niet lang of er was al een flinke afscheiding en voor we het wisten bengelden Carine en ik een paar minuten achter de rest. Na een uurtje lopen een eerste drankstop genomen. Zo tussen 11 en 12 km kreeg ik dan een "Sluis-dipje". Net zoals in sluis ging het even wat moeilijker, de ademhaling ging wat dieper, de benen waren wat zwaarder. Even verder kwamen we dan op een punt waar we niet zeker waren van de te volgen route. Terwijl Carine even verder fietste om één en ander te controleren kreeg ik zo wat extra tijd om te recupereren en dat werkte vrij goed. Na deze onvoorziene rustpauze ging het terug wat vlotter.

Op 15km terug even gestopt aan Kristof en zijn bezemwagen. Stef, die volgende week een marathon loopt, was volgens afspraak op dat punt "uit de wedstrijd" gestapt. Het volgende punt waar Kristof langs het parcours zou staan zou na 20km liggen. Die 5 km zou ik er nog zeker bijnemen en dan zou ik op 20 wel beslissen of ik al dan niet verder zou lopen. Wat dan zou volgen was echter een heel lang stuk langs het kanaal. Je kent dat wel, zo van die stukken die steeds langer en langer lijken en waar bruggen in plaats van dichterbij komen steeds verder weg lijken.

Toen ik de wagen van Kristof zag staan besloot ik dan ook om het voor bekeken te houden. Het vat was nog niet af maar de druk begon wel te verminderen. Ik denk dat je beter iets vroeger kan stoppen dan wachten tot het te laat is. Ook Werner, die de afgelopen dagen een beetje last had van een overbelaste hiel, was na 20km gestopt.

Ik zat wel een beetje met een schuldgevoel want nu moest Carine nog 12km op haar eentje verder met de fiets. Even verderop kon ze gelukkig aansluiten bij Nadine en Steven die op dat moment Cindy ondersteuning gaven. Na ruim 25km vond ook Cindy dat het genoeg was geweest zodat we met de wagen terug naar de Blaarmeersen zijn gereden.

Daar hebben we dan na een verkwikkende douche een smakelijke spaghetti bolognaise gegeten en nog wat nagepraat, vooral over het weer dat toch heel goed meegevallen was … geen druppel regen gezien ! Rond 15u dan terug richting Kempen, Carine terug veilig voor de deur afgezet en dan naar huis. Rest me nog Kristof te bedanken voor de organisatie en Carine voor de begeleiding.

Om af te sluiten de cijfers en het prentje (in ’t groen het stuk dat ik wel gelopen heb, in ’t rood dat ik niet gelopen heb)

Laatste aflevering in de reeks "Roparun en …"

Om deze reeks af te sluiten zal ik het hebben over het aller-aller-belangrijkste om van Parijs in Rotterdam te geraken : het roadbook. De Roparun-organisatie levert hier een heel mooi staaltje van vakwerk. Eigenlijk kan je hiermee niet verloren lopen, althans toch niet veel.

De instructies zijn soms heel duidelijk, soms een beetje verwarrend en soms totaal nutteloos. Als er in het roadbook staat "aan kerk linksaf" dan is het wel duidelijk dat je aan de kerk linksaf moet draaien.

Staat er echter "kerk links" dan betekent dat gewoon dat er links van je een kerk staat. Het is begrijpelijk dat er dan verwarring kan ontstaan.

Tenslotte zijn er nog heel duidelijke instructies zoals "onder hoogspanningskabels" alleen heb je daar midden in de nacht in een donker Frankrijk helemaal niets aan (en in Frankrijk kan het echt donker zijn).

We starten in het park La Courneuve in Dugny (Parijs). Na 52 km passeren we Rully en na bijna 88km wordt het A-team een eerste keer afgelost in Villers-Sur-Caudron. Het B-team neemt het dan over en gaat via Libermont naar Ramicourt (176km). Daar neemt het A-team het terug over en zij gaan via Neuvilly (210m) naar Quievrain waar na 253 km de Belgische grens wordt overgestoken. Na zo’n 268 km dragen ze de fakkel terug over aan het B-team in de buurt van Tertre St.Ghislain. Het B-team gaat dan via Edingen, Ternat, Lebbeke, Dendermonde richting Zele waar ze van een geweldige ontvangst kunnen genieten. Net voorbij Zele begint het A-team aan Café De Roos in St.Anna/Hamme aan hun laatste shift. Zij gaan via Temse, Kruibeke en Burcht richting Antwerpen waar ze door de StAnna voetgangerstunnel naar de rechteroever trekken. Dan gaat het verder naar Stabroek en Putte waar we Nederland binnenlopen. Nog een laatste adrenalinestoot na 425km in Ossendrecht en in Bergen-op-Zoom mogen ze na 441 km rusten.

 

Het B-team zal het traject verder afwerken en via Steenbergen, Oude Tonge, Westmaas en de Heinenoordtunnel naar Rotterdam lopen om dan over de Erasmusbrug de Coolsingel te bereiken en samen met het hele team de Finish oversteken. Ik krijg al kippenvel als ik er aan denk.

De volledige route (in pdf.) kan worden gedownload op www.roparun.nl

Tot zover deze Roparun reeks. Morgen staat dan het hoogtepunt (hopelijk) van het trainingsschema op het programma : 31,7 km met vertrek en aankomst aan de Blaarmeersen in Gent. Wish me luck !

Vandaag aflevering 5 in de Roparun-reeks met als onderwerp : slaap (of het gebrek aan slaap).

Ik ken mensen die in staat zijn om rechtstaand te slapen tijdens een hard-rock concert of zelfs ondersteboven hangend aan een boom. Dan zijn er andere mensen, zoals ik, die een volledig verduisterde kamer nodig hebben om deftig te kunnen slapen.

Tijdens de Roparun kan echter niemand echt doorslapen. Tijdens de "dienstshift" heb je sowieso geen tijd om te slapen omdat je constant in de weer bent. Tijdens de "rustshift" is slapen evenmin vanzelfsprekend, zeker niet wanneer je achter het stuur van een kampeerwagen zit om 90km te overbruggen.

Het begint al op zaterdagochtend van het Roparun -weekend. ’s Nachts heb je al slecht geslapen omdat je lichaam vol adrenaline zit. Als je dan net ingeslapen bent loopt de wekker (te vroeg) af want je moet op tijd op de vertrekplaats in Antwerpen zijn. Tijdens de rit naar Parijs probeer je wel een dutje te nemen maar dan kom je onderweg weer zoveel andere Roparunners tegen dat er van slapen geen sprake is.

Eenmaal aangekomen in Parijs is er zoveel te beleven dat het weer niet lukt. Zit je in het team dat vertrekt is het minder erg want dan kan je er tussen 15u en 16u aan beginnen. Zit je in het B-team dan rij je na de start 90km verder naar het grote aflossingspunt. Het is dan nog klaarlicht dag. Personen uit de tweede categorie doen dus weer geen oog dicht. Eens de aflossing rond is en het eerste team aangekomen is aan de volgende wisselplaats rest hen nog een 5-tal uurtjes om te proberen wat te slapen. En zo gaat dat maar door en door.

Twee jaar geleden bij mijn eerste deelname zat ik in een B-team en ben ik erin geslaagd om zo’n 3u echt te slapen tussen zaterdagochtend en maandagavond namelijk op maandagochtend in Bergen op Zoom. Ik heb het zelf niet gezien maar ik moet er toen echt niet goed uitgezien hebben.

Vorig jaar zat ik in het A-team en heb ik mijn aantal uren slaap bijna kunnen verdubbelen (dus 6u op drie dagen !) en dan enkel nog omdat ik van teamgenoot Rina in bed MOEST kruipen en voor de rest niks meer mocht doen.

Na de lange terugweg van Rotterdam naar Antwerpen en Puurs, waar de kampeerwagens geparkeerd werden bij collega Patrick, ben ik dan ook als een blok in slaap gevallen en heb ik 7u zalig kunnen doorslapen.

Gelukkig zijn er anderen die wel hebben kunnen doorslapen zoals de foto’s bewijzen (met mijn excuses aan hen die misschien niet altijd even flatterend op die foto’s staan)

Ik heb het de laatste dagen al veel over de Roparun gehad en vandaag is dat niet anders. De personen die vandaag aan bod komen zijn misschien wel de belangrijkste personen van heel de Roparun : de begeleiders. En ik zeg dat niet omdat ik zelf al tweemaal heb deelgenomen als begeleider.

Zonder begeleiders geen Roparun. Hun taak wordt trouwens vaak onderschat.

Wat doet een begeleider zoal ?

Een begeleider zorgt ervoor dat de lopers weten welke weg ze moeten volgen. Ze fietsen een 100 à 200 meter vóór de loper en volgen het parcours dat de organisatoren hebben uitgestippeld. Tijdens de laatste shift van zondag op maandag nemen ze ook vaak de fietsbeurten van de lopers over.

Ondertussen zorgen de andere begeleiders dat de volgende loper(s) op het volgende wisselpunt staan. Wanneer de fakkel dan wordt doorgegeven aan het andere team zorgen de begeleiders er voor dat hun team veilig op het volgende grote wisselpunt geraakt.

Zij zorgen er ook voor dat er voldoende eten en drinken aan boord is, dat de kampeerwagen op tijd wordt bijgetankt, dat de kampeerwagen een beetje proper blijft, doen de afwas, maken het toilet leeg en ze leggen de lopers in de watten.

Kortom … ze zijn constant in de weer terwijl de rest van het team kan rusten. Ik zal na de Roparun weten te zeggen wat nu het zwaarste is : deelnemen als loper of deelnemen als begeleider.

Bij deze wil ik de begeleiders alvast op voorhand bedanken voor hun inzet.