’t Is hier sinds mijn midweekje met moeder naar Noord-Brabant stil geweest maar daar was een goede reden voor namelijk … oorlog.
In eerste instantie de oorlog tegen het onkruid. Een oorlog die je niet kan winnen, dat weten we, maar we hebben de afgelopen paar weken wel enkele veldslagen gewonnen. De tuin in Peulis ziet er terug toonbaar uit. Voor zolang het duurt uiteraard want eens je rond bent kan je terug opnieuw beginnen.
Maar het geeft wel voldoening.
De tweede oorlog was tegen de tijd. De tijd die nodig was om nog zoveel mogelijk af te krijgen op ons respectievelijke werk voor onze eerste echte vakantie van dit jaar.
En die oorlog is ook zo goed als gewonnen. Gelukkig maar, nu kunnen we morgen met een gerust hart op vakantie vertrekken naar Noord-Friesland. Een vakantie waar zowel Conny als ik al geruime tijd naar aftellen. ’t Is ook wel nodig.
Gisteren hadden we trouwens ook een mini-oorlog in de tuin. Martha, alias de zwarte jager, had een muisje gevangen. Toen ze er nog wat mee wilde spelen leek dat diertje dat niet zo plezant te vinden. Op een gegeven moment ging ze zelfs frontaal in de aanval. Daar was Martha even niet goed van. Het muisje wist zich te verbergen onder een bloembak die net iets groter was dan tweemaal de lengte van een kattenpoot. De kat heeft er nog een uurtje of twee gelegen en rondgelopen maar we zijn 99% zeker dat de muis uiteindelijk ontsnapt is, zij het een beetje gehavend.
walkingwithluc 